Co batemento do crecemento irrefrenado do metabolismo das sociedades industrializadas contra os límites do planeta (de recursos e sumidoiros), chegou o momento histórico de lle pormos fin ao crecemento. Na nova época que este feito inaugura o que cómpre é repartir, e ese debe ser o novo lema que guíe toda política. Repartir os recursos que nos quedan entre os diversos países, e dentro destes entre todas as persoas que os habitan (e habitarán). Repartir eses recursos entre as necesidades actuais e futuras. Repartir os custos da desfeita que nos deixa a época de medre desquiciado do capitalismo. Repartir o uso dos sumidoiros planetarios. Repartir o traballo asalariado. Repartir os labores de coidado mutuo e da biosfera. Repartilo todo. Ese é o deber ético e político do noso tempo.
Lo último de Breves
Cada vez veo más seguro un futuro en el que los nietos de quienes abandonaron el
Dándole la vuelta al manido y desarrolista concepto de «países en vías de desarrollo», y habida
Cuando alguien está al borde de un precicipio, lo que tiene que hacer es...
¿Qué diferencia hay entre la catadura moral de los padres que dejan morir a una hija
Gaia, el Sumak Kawsay y el Decrecimiento son tres planos de la revolución antropológica y civilizacional