Se é certo que, como di Carlos Calvo Varela, para as galegas e galegos o colapso da civilización industrial significa algo moi diferente do que para un madrileño ou unha barcelonesa —canto máis do que para unha londinense ou un bonaerense!—, e se é certo tamén que imos rematar nunha diversidade de novas civilizacións (en plural), adaptadas a cada territorio e cultura, coido que ten perfecto sentido falar dunha vía galega para afrontarmos a mudanza de civilización.
É dicir, nin as Transition Towns do inglés Rob Hopkins, nin a Decroissance do francés Latouche, ni o Bo Vivir dos pobos indíxenas de América, nin a Revolución Integral do catalán Enric Duran, nin a Vía da Simplicidade do australiano Ted Trainer… nin ningunha outra vía cadrarán dun xeito óptimo coas características do noso país e das súas xentes, e da transición civilizatorio que aquí precisamos levar a cabo. E aínda que bebamos moitas ideas destes movementos, como doutros máis, penso que está xustificado buscarmos o noso propio camiño. Non é etnocentrismo nin nacionalismo: trátase de asumir a diferencia pasada, presente e futura, o específico da nosa cultura e biorrexión, e tirar o mellor partido dela para non obsesionarnos por cultivar especies (ideolóxicas) alleas nunha terra diferente.
Pensemos, logo, en cómo levantar unha vía galega cara a un novo xeito de vivir dignamente dentro dos límites biofísicos do planeta e da nosa propia terra, como achega xenuína á diversidade civilizatoria da humanidade do futuro.
A túa reflexión paréceme moi adecuada en varios aspectos:
1. «Imos rematar nunha diversidade de novas civilizacións (en plural), adaptadas a cada territorio e cultura»
2. «Ten perfecto sentido falar dunha vía galega para afrontarmos a mudanza de civilización»
Difiro en cambio, en parte, na conclusión que extraes. Acho, e talvez estea equivocado, que nas propostas que indicas hai, cando menos, dúas modalidades, unhas que seguen un modelo con pautas de organización máis específicas (as Transition Towns ou
a Revolución Integral) que implican axustarse a un camiño case predeterminado para a consecución dos obxectivos buscados, e outras que só establecen unhas pautas xenéricas (a Decroissance, o Bo Vivir, a Via da Simplicidade) onde a posibilidade de adaptacións territoriais e/ou culturais está máis aberta, e que, polo tanto, non predeterminan un óptimo xeral senón que pode ser especifico a cada lugar. Mesmo así, como dis, tendo obxectivos en gran medida coincidentes e/ou compatíbeis, tanto dunhas como de outras se poden tomar ideas. Non creo, sobre todo no caso das segundas, que se pretendan conseguir modelos ideais. Entendo por iso que o Bo Vivir, formula un modelo decrescentista e é unha vía para a simplicidade. Ou que o Decrecemento é unha forma de vivir máis simple e que permite alcanzar o bo vivir. Ou que a Vía da simplicidade é unha das posibilidades de traballar nun modelo decrescentista e do bo vivir. Calquera modelo adaptado que beba destas tres fontes, creo que podería ser cualificado como coherente con todos eles, aínda que as respostas sexan propias e non sempre replicábeis a outros lugares.
Grazas polo comentario, Xoán. Sen dúbida mellora o que puidera ter achegado a miña reflexión inicial.