Somos unha xeración cunha responsabilidade histórica: a de recuperarmos os modos de vida da xeración dos nosos avós para llela transmitirmos aos nosos fillos e evitar así que a continuidade do saber vivir dentro dos límites da biosfera rache definitivamente e a nosa especie non sobreviva. Somos os chamados a evitar o colapso restaurando a conexión entre o ser humano prepetróleo e o ser humano pospetróleo, entre o antes e o despois da civilización industrial. En países como Galiza onde esa continuidade apenas hai unha xeración que se perdeu, temos unha inmensa sorte: aínda temos vivos a moitos daquela xeración que sabía vivir cun mínimo gasto enerxético, daqueles recursos que tiñan ao seu alcance no medio natural. Deles podemos aínda aprender os valores, os saberes, as técnicas, os medios de vida, a relación co medio… a cultura. Estaremos á altura desta responsabilidade? Saberemos ser a ponte que salve o abismo que a falsa e momentánea abundancia deixou baixo os nosos pés? Que haxa un futuro está nas nosas mans.
O futuro lema dos industrialistas galegos
"Antes votar os fachas ca volver agarrar as sachas".La guerra más asimétrica de la Historia
El resultado de la Revolución Industrial
E se a crise industrial non tivese solución?
Básicamente, dos estrategias para afrontar el final de los combustibles fósiles
Nuestra base moral local para la Transición Cultural necesaria
El peligro de no saber parar (de crecer)
Por qué «crisis climática» es un término peligrosamente inadecuado
