Somos unha xeración cunha responsabilidade histórica: a de recuperarmos os modos de vida da xeración dos nosos avós para llela transmitirmos aos nosos fillos e evitar así que a continuidade do saber vivir dentro dos límites da biosfera rache definitivamente e a nosa especie non sobreviva. Somos os chamados a evitar o colapso restaurando a conexión entre o ser humano prepetróleo e o ser humano pospetróleo, entre o antes e o despois da civilización industrial. En países como Galiza onde esa continuidade apenas hai unha xeración que se perdeu, temos unha inmensa sorte: aínda temos vivos a moitos daquela xeración que sabía vivir cun mínimo gasto enerxético, daqueles recursos que tiñan ao seu alcance no medio natural. Deles podemos aínda aprender os valores, os saberes, as técnicas, os medios de vida, a relación co medio… a cultura. Estaremos á altura desta responsabilidade? Saberemos ser a ponte que salve o abismo que a falsa e momentánea abundancia deixou baixo os nosos pés? Que haxa un futuro está nas nosas mans.
Lo último de Breves
Las llamadas energías renovables no pueden ponerse "en lugar de" los combustibles fósiles.
¿Por qué valoramos más a los animales que a las plantas o los hongos o las
Otra breve vuelta a algo sobre lo que ya escribí de manera más extensa en 2018.
"Los dioses nacen de las relaciones entre la gente". Me parece una idea importante que tener
Nos hablaban siempre desde el anarquismo de la necesaria "Revolución social". Los tiempos han cambiado y