Reordenar o territorio… pero con que criterio de futuro?

Como comentaba nun texto anterior, a Xunta presenta rufa estes días o seu Plano de Ordenación do Territorio. A sensación diante del é de escepticismo; de esperanza e de temor.

Esperanza de que se aproveite para dinamizar as vilas como centros de actividade rural, seguindo a teoría do lugar central, da que xa falei anteriormente neste blog, porque é o que precisa un área en transición cara á falta de petróleo.

Temor a que primen os criterios desenvolvistas (“O territorio é o espazo para o desenvolvemento do individuo, para o desenvolvemento da sociedade e para o desenvolvemento da economía”), de concentración de recursos, poboación e infraestrutura nas grandes áreas urbanas, é dicir, nas menos sostibles nun futuro de escaseza enerxética e de mobilidade reducida.

Emilio Pérez Touriño destacou hoxe que coa aprobación das Directrices de Ordenación do Territorio, Galicia supera “unha asignatura troncal e decisiva” que tiña pendente e se configura como un espazo racional para vivir, para preservar e para traballar.

Racional si… pero segundo que criterios? Porque o racional xa non pode ser primar o trasporte privado por carretera e a agroindustria exportadora, por poñer 2 importantes factores á hora de planificar o territorio do noso país.

que sexa, pola contra, o principal activo do crecemento do desenvolvemento do país xunto co seu capital humano

Imos mal se seguimos crendo no dogma do crecemento.

O xefe do Executivo autonómico asegurou que as Directrices de Ordenación do Territorio supoñen ademais a superación de “eivas históricas” derivadas dunha “política de chuvia fina sobre o territorio”, de “falta de xerarquía territorial”, da “insostenibilidade ambiental en relación coas rías e os ríos” e, en definitiva, “dun urbanismo que apostou historicamente por un crecemento disperso e unha concepción difusa da ordenación territorial”.

Velaí varios dos meus temores. Precisamente se algo bo tiña a ordenación non-xeráquica, autónoma, dos núcleos de poboación galegos era que nos permitirían afrontar con menor sufrimento a transición cara á nova sociedade postfosilista. Esa concepción difusa, conformada por séculos de vida agraria está perfectamente adaptada ao territorio e a unha agroeconomía autocentrada. Se rachamos con iso, estaremos botando pola borda un dos nosos mellores activos para sobrevivirmos ao cénit.

sinalou que “en tempos de internacionalización e globalización económica e cultural”, Galicia se dota “dun instrumento que ordena e propoña o espazo de convivencia como un elemento de competitividade”.

Competitividade? Internacionalización? Globalización? Touriño amosa estar na inopia. Como pretende encamiñar cara a iso un país sen petróleo barato? Alguén debería dicirlle que a globlaización non ten futuro. E o noso rural si. A única solución é a relocalización e a autarkeia.

En segundo lugar, Touriño referiuse ao sistema urbano intermedio formado polo sistema de vilas, asegurando que deben “proxectarse con capacidade de estruturación e consolidación urbana” e difundir ao territorio os servizos supracomarcais. Finalmente, o xefe do Executivo galego referiuse ás “cabeceiras comarcais que deben permitir vertebrar ese tecido compacto” que artella o rural galego.

Esperanzador deseño, se non destrúe capacidade local para concentrala nesas cabezas de macro-bisbarra. Que mal teñen os modelos tradicionais de parroquia-bisbarra?

Trátase ademais, segundo explicou, de “fortalecer un sistema urbano policéntrico de cidades e vilas, dinamizando os ámbitos con menor peso demográfico, estruturando o litoral como un ámbito de excelencia” e poñendo en valor “a calidade da paisaxe galega e o patrimonio natural da Comunidade”.

Esperemos que sexa quen de conxugar conceptos un tanto incoherentes, polo menos sobre o papel. Fortalecer o sistema urbano ao tempo que se dinamiza as zonas con menos habitantes??