“O cervo na torre” revisitado: fición ou próxima realidade? (III)

Seguindo coa miña serie de posts acerca das posibles visións que do futuro que posiblemente nos agarda, nos dá esta obra de Darío Xohán Cabana, velaquí novos extractos:

– (…) Tivemos sorte, dentro da calamidade. Polo menos aínda había unha consciencia da terra… No fondo, eramos aínda unha nación campesiña. O campesiño agárrase á terra e aguanta.

(…) para defendermos a raia do Leste. Por aquí polo norte non sabedes ben o que é eso, gracias a esas montañas de poucos camiños. Pero pola meseta, con aquelas fronteiras abertas, e aqueles bárbaros furándoas á procura do botín…
(…)
O seu era pura pillaxe, pura barbarie. Marchaban de súpeto contra unha aldea, collían o que podían levar, e o resto queimábano. Mataban por gusto, coma quen di. Eran unha forza fragmentada, imprevisible, cada grupo de orixes diversas, e nós non a dariamos esmagada, aínda que puidésemos facer expedicións de castigo, que non podiamos, porque estaban estrados de máis. E esas algaras de pequenos bandos, de cincuenta ou de cen, podíanchas facer de calquera maneira, en camionetas ou a cabalo. ¿Quen lles podía atallar? Eran demasiados, imprevisibles, cada un polo seu lado. Estaban aniquilando as Castelas, e nós non tiñamos moita maneira de privarlles de entrar ó noso. E cada vez tiñan máis gana de vir, porque na nosa Terra había cada vez máis que roubar…

(…)

E xaora, ós bandidos non lles quedou máis remedio ca conformarse ó outro lado da fronteira. (…) Ó perderen as chaves do noso celeiro, axiña empezaron a comprender que o asasinato e a depredación pura e simple diminuía os seus recursos dun xeito perigoso. Onde non hai, non se pode roubar. Primeiro organizaron racionalmente os espolios, e logo acabaron organizando tamén a producción, ás veces non mal de todo. Os xefes de bandos convertéronse en pequenos señores, e empezaron a gardarse moi ben de mataren por gusto. (…)

Pero sen carburante, seguramente o proceso non serían tan rápido, e aínda hoxe habería varios centos de pequenos señoríos anárquicos. Fóronche os automóbiles os que aceleraron a súa evolución. Por acordos de comenencia ou por guerras de conquista, a dirixencia foi adquirindo o seu novo carácter feudal, e os señoríos fóronse xerarquizando e unificando na práctica.