Implicacións do Teito do petróleo para a sociedade e para a esquerda política e social

Por outra banda Culebras defendía que o problema da fame non é de produción total de alimentos, senón de inxusta distribución.

Non podo estar máis de acordo… polo menos no que foi o inmediato pasado.

A partir duns anos atrás os rendementos marxinais da agricultura industrial están a decrecer, mentres a poboación mundial non deixa de medrar. Isto fai que os alimentos per capita, mesmo na teoría, nesa distribución irrealmente igualitaria que implica sacar medias mundiais, cada vez tocan a menos. Están a decrecer. Podemos dicir que tocamos o peak-food, e sobre ese tema hai moitos artigos na WWW analizándoo.

En calquera caso o que é inviable é alimentarmos a poboación que fixo posible o petróleo e o gas natural, sen contar con eles. Porque cando non os houbo o planeta tiña unha poboación varias veces menor e sen eles deberá volvela ter: é lei ecolóxica fundamental, como tentei explicar na miña exposición. Como substitúes esa fertilidade artificial? Como volves dar de comer a toda esta xentiña que estamos hoxe no planeta se non vas poder nin trasportar alimentos dunha zona fértil a outra carente de recursos bióticos? A xente morrerá de fame ou migrará a zonas onde haxa alimento, cos previsibles conflitos.

O discurso tradicional da esquerda de: «hai alimento para todos, só hai que repartilo con xustiza» penso que hai que revisalo con urxencia, porque xa non vai ser así.

Comprerían accións tendentes á redución da sobrepoboación e ao tempo unha viraxe revolucionaria de volta á agricultura orgánica e tradicional, mellorada se cadra con técnicas innovadoras como a Permacultura. Teño debatido con compañeiros da asociación se dá para comermos todos ou non esa combinación e non chegamos a un consenso. Ogallá estea eu trabucado e atopemos a maneira de comer todos cando non haxa petróleo.

Os asistentes de Salva o Tren (magnífica e sen dúbida necesaria iniciativa) sacaron varios temas a relocir na súa intervención que quedei con mágoa de non poder contestarlles:

Dicían que un atranco á necesaria acción municipal que eu propoñía como opción estratéxica para a esquerda, era a supeditación dos alcaldes ao que lles ordeaban os seus partidos, cando gobernaban en instancias superiores. Certo é que ese problema existe. Xa que logo parece claro que haberá que apostar polos concelleiros máis independentes, os que non teñan que cumprir disciplinas de partido en contra do futuro do seu concello 😉

Dicían tamén os de Salva o Tren que o goberno fai todo o posible para acabar do rural, que lle é un estorbo e un gasto…

Non digo eu que non queiran eliminar xente de alí coa ollada posta en deixar o campo libre (nunca mellor dito) para a instalación de empresas que o exploten… pero coido que sería algo errado, pois o retorno poboación masivo ao campo é algo inevitable tras o Teito do petróleo.

Desde logo a política que se segue hoxe en día parece seguir o obxectivo que apunta Salva o Tren, e iso provocará que cando queiran volver moitos ao rural teñamos grandes atrancos e atopemos un campo desertizado.

E finalmente criticar que demanden da esquerda ofertas competitivas, darlles alternativas reais á xente. Se iso vai na onda das prestacións do coche eléctrico que comentaban… mal imos.

A esquerda caracterízase por primar a cooperación sobre a competencia. Esquezamos esa palabra xa que logo, do vocabulario básico para a Nova Revolución que precisamos. Non podemos facer ofertas xogando coas reglas do mercado capitalista, porque son as súas regras e porque o xogo vai rematar e sería pouco intelixente meterse nel con tan malas cartas a piques de rematar a partida. Preparemos as nosas cartas para xogar o novo xogo da vida despois do capitalismo, en troques, e afortalemos as únicas solucións que van existir cando esas bonitas ofertas de serea do capitalismo xa non existan, sexan inviables por mero imperativo termodinámico.